Τι είναι τελικά το ελληνικό έθνος; Μήπως είναι ο αθάνατος ελληνικός πολιτισμός, η ξακουστή ελληνική φιλοξενία και η γέννηση της δημοκρατίας; Μήπως είναι το γραφικό ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης; Είναι το κομπολόι και ο “ελληνικός” καφές; Είναι ο μουσακάς και το τζατζίκι; ‘Η μάλλον είναι το αίμα που χύθηκε για να ζούμε σήμερα ελεύθεροι και να κατεβαίνουμε βαμμένοι μπλε στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία ώστε να υπερασπιστούμε την απειλούμενη απ’ τους βάρβαρους εθνική μας ακεραιότητα. Άραγε στην αφήγηση του ελληνικού έθνους ανήκουν οι γενοκτονίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τα βασανιστήρια της χούντας; Είμαστε εθνικά υπερήφανοι για τις ελληνικές παραστρατιωτικές ομάδες που δολοφόνησαν αμάχους στην Σρεμπρένιτσα; Ανήκουν οι εθνοκαθάρσεις, διωγμοί, ανταλλαγές πληθυσμών που πραγματοποίησε το ελληνικό κράτος για την ομογενοποίηση της, ελληνικής πια, Μακεδονίας; Τελικά, “η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική”; Ή μήπως αποτελεί ένα αφήγημα από την πλευρά του ελληνικού εθνικισμού και μία διαχρονική βίαιη διαδικασία που το επιβεβαιώνει;
Το έθνος ως μία κοινωνική κατασκευή προσπαθεί συνεχώς να βρει μία ιστορική συνέχεια στον χώρο και στον χρόνο κατοχυρώνοντας το παρελθόν προκειμένου να διασφαλίσει το παρόν και το μέλλον του.Είναι όλα αυτά που οφείλουμε να θυμόμαστε και όλα αυτά που πρέπει να ξεχνάμε. Μια διαδικασία στην οποία το κράτος συμβάλλει καθοριστικά με τους μηχανισμούς του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί αυτό της εκπαίδευσης και της εκκλησίας, αφού από νωρίς στο σχολείο μαθαίνουμε ότι «δεν πολεμούν οι έλληνες σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες σαν έλληνες», πάντα με τις ευλογίες της παναγίας. Φυσικά το κράτος μέσα από την αφήγηση της εθνικής ενότητας, αναδεικνύει την εθνική ταυτότητα σε βάρος των υπολοίπων, επιδιώκοντας να αμβλύνει τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις, προκειμένου να εξασφαλίσει τη συνέχειά του. Το κράτος,λοιπόν, τροφοδοτείται από την ανάγκη για εθνική ενότητα και ταυτόχρονα τροφοδοτεί την συγκρότηση εθνικού κορμού. Άρα, αυτή η φαντασιακή υπόσταση του έθνους μεταφράζεται καθημερινά σε μια υλική πραγματικότητα.
Αυτή την εθνική ενότητα την είδαμε στα συλλαλητήρια για την Μακεδονία, εκεί ακριβώς που αντικρίσαμε λεβέντες εργάτες πλάι-πλάι με τα αφεντικά τους, αντιδραστικούς φοιτητές που εν μέσω εξεταστικής ανακάλυψαν ξαφνικά τον “συλλογικό” δρόμο, καθηγητές μαζί με την “αυθεντία” τους, παπαδαριό, ακροδεξιοί και φασιστοειδή. Όλος ο λαός, λοιπόν, ενωμένος φωνάζοντας για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, ενώ παράλληλα φασίστες επιτίθονταν στον Ε.Κ.Χ. “Σχολείο”, με αποκορύφωμα τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia υπό το άγρυπνο βλέμμα των φρουρών της τάξης.
Από την πλευρά μας, νιώθουμε να ασφυκτιούμε στην εικόνα αυτής της ελληνικής υπερηφάνειας. Μια εθνική ανάταση που στέκεται προσοχή στα συμφέροντα των αφεντικών και συμβάλει στην περαιτέρω υποτίμησή μας. Στην καθημερινότητά μας βιώνουμε καταπιέσεις και διαχωρισμούς με βάση το φύλο, την φυλή, την τάξη, τη σεξουαλικότητα, οι οποίες αποσιωπώνται στο βωμό αυτής της εθνικής ενότητας. Το λέμε ξεκάθαρα: χεστήκαμε για το όνομα οποιασδήποτε χώρας και για τους εθνικούς ανταγωνισμούς. Αυτό που μας αφορά είναι οι κοινωνικοί και ταξικοί ανταγωνισμοί, εντός και εκτός συνόρων.