Κάθε κοινότητα έχει ανάγκη να τοποθετεί τον εαυτό της στον χώρο και στον χρόνο προκειμένου να συγκροτείται στο παρόν αλλά και να αναπαράγεται στο μέλλον μέσα από αφηγήσεις του παρελθόντος υπό την δικιά της οπτική. Αυτό είναι λογικό καθώς κάθε κοινότητα, παρουσιάζοντας μια ιστορική συνέχεια, επικυρώνει και νοηματοδοτεί την ύπαρξή της. Ταυτόχρονα οι κοινότητες διεκδικούν την κατοχύρωση των δικών τους αφηγήσεών ως τη μοναδική και αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Πέρα από την πιθανή απόκλιση της κάθε αφήγησης από την πραγματικότητα, το ζήτημα για εμάς είναι να αναλύεται το περιεχόμενό της. Δηλαδή το πώς παράγεται η κάθε κοινότητα και αντίστοιχα η κάθε αφήγησή της, καθώς και τι παράγουν αυτές στο τώρα.
Στην περίπτωση ενός εθνικού αφηγήματος παράγεται η βάση για ένα κράτος εξασφαλίζοντας την απαραίτητη ομοιογένεια εντός του, η οποία με τη σειρά της, έρχεται να διασφαλίσει την τάξη και την ασφάλεια μέσω της ενότητας. Φαίνεται λοιπόν ότι το κράτος, επί καπιταλισμού, χρειάζεται ένα έθνος για να μπορέσει να οριστεί (γεωγραφικά, πολιτικά, σε επίπεδο κουλτούρας) και ταυτόχρονα το έθνος χρειάζεται ένα κράτος να το προστατεύει (γεωγραφικά-στρατιωτικά, πολιτικά, σε επίπεδο κουλτούρας) αλλά και να το αναπαράγει εντός του (εθνοκαθάρσεις, διωγμοί, εξελληνισμοί ,κλπ). Γίνεται ξεκάθαρη, λοιπόν, μια διαλεκτική σχέση μεταξύ των δυο οντοτήτων στην οποία η μία αναπαράγει την άλλη και αντίστροφα.
Στην επικαιρότητα βρίσκεται μια σύγκρουση εθνικών αφηγήσεων μεταξύ δύο επίδοξων κληρονόμων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αναδύεται επομένως η προσταγή της εθνικής ενότητας με σκοπό την υπεράσπιση αυτών των αφηγήσεων. Μιας εθνικής ενότητας που χρειάζεται έναν εξωτερικό (ενίοτε και εσωτερικό) εχθρό και σαφείς εθνικούς διαχωρισμούς να την αναπαράγουν. Διαχωρισμοί που έρχονται να επισκιάσουν κοινωνικούς διαχωρισμούς τους οποίους βιώνουμε καθημερινά. Διαχωρισμούς που παράγουν σχέσεις εκμετάλλευσης, βασισμένους στο φύλο, την τάξη, την φυλή. Καλούμαστε, λοιπόν, να συνταχθούμε πλάι στο αφεντικό που εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο, το λεβέντη που κακοποιεί τη γυναίκα του, τον φασίστα που κυνηγάει την μετανάστρια.
Σε μια συνθήκη απειλής της εθνικής ακεραιότητάς, ενεργοποιούνται τα πατριωτικά αντανακλαστικά εντός της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να καλούνται εθνικιστικά συλλαλητήρια με αφορμή το όνομα μιας γειτονικής χώρας. Η σύνθεση των συλλαλητηρίων αυτών λίγο πολύ γνωστή: Παπάδες με το ποίμνιό τους, οικογένειες με τα σημαιάκια τους, νεοφιλελεύθεροι που βρήκαν αφορμή να κάνουν αντιπολίτευση, «απολιτίκ» πολίτες που ανακάλυψαν ξαφνικά τον συλλογικό δρόμο, αριστεροί, χρυσαυγίτες, χουντικοί, στρατόκαβλοι και άλλα φασιστοειδή. Όλοι αυτοί δηλαδή που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για ένα όνομα αλλά απέχουν από τα κοινωνικά κινήματα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας. Μάλιστα ένα κομμάτι αυτών συμπεριλαμβανομένων των διοργανωτών όχι απλά απέχουν από τα κοινωνικά κινήματα, αλλά στέκονται εχθρικά σε αυτά.
Συγκεκριμένα, την ημέρα του συλλαλητηρίου στην Θεσσαλονίκη μία ομάδα φασιστών φίλα προσκείμενη σε αυτό, πραγματοποίησε επίθεση με την συνεργασία της αστυνομίας στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Σχολείο και στην συνέχεια προχώρησε στον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia υπό το άγρυπνο βλέμμα των φρουρών της τάξης. Από τότε παρατηρείται μια έξαρση επιθέσεων σε κόσμο του κινήματος. Η επίθεση φασιστών στην κερκίδα της Προοδευτικής Έκρηξης Τούμπας με κατσαβίδια και παλούκια και η επίθεση χρυσαυγιτών στον ΕΚΧ Φαβέλα στον Πειραιά με πυρσούς και λοστάρια, καθώς και η επίθεση φασιστών στο ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός την ημέρα του συλλαλητηρίου στην Αθήνα, καταδεικνύουν ότι τα συλλαλητήρια αυτά δίνουν χώρο και κάνουν πλάτη στους φασίστες να οργανωθούν εκ νέου.
Αυτήν την εθνική ενότητα είδαμε να κατεβαίνει στον Λευκό Πύργο και στις επιθέσεις σε κινηματικούς χώρους αντικρίσαμε τα αποτελέσματά της. Για εμάς είναι προφανές: το κάλεσμα για εθνική ενότητα πάει πίσω τα κοινωνικά κινήματα και τους αγώνες μας και παράλληλα χτίζει το έδαφος για την περαιτέρω υποτίμησή μας. Όσο για το όνομα της γείτονος χώρας, μας αφήνει παγερά αδιάφορες
Αυτόνομη Παρέμβαση στους Ηλεκτρολόγους-Μηχανολόγους