Και τώρα και πάντα στην λέσχη θα τρώμε τζάμπα…
Τα τελευταία χρόνια, με την πρόφαση της καπιταλιστικής κρίσης παρατηρείται η κατάρρευση του κράτους πρόνοιας καθώς το κράτος μειώνει τις κοινωνικές παροχές αποσύρεται από την διαδικασία της κοινωνικής αναπαραγωγής παραμένοντας όμως ρυθμιστής της. Η νομιμοποίηση της παραπάνω πολιτικής βασίζεται στην αντίληψη που αναγνώσκει αυτές τις παροχές ως πολυτέλεια με τη μορφή χάρης που σε περιόδους όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης Θεωρείται περιττή. Στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει κάποια φιλανθρωπική ατζέντα που ανάλογα με τις συνθήκες πραγματώνεται ή όχι αλλά μια κοινωνική σχέση που παράγει την αναγκαιότητα αυτών των παροχών. Προκύπτει από τον τρόπο και λόγο ύπαρξής μας στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή το δίπολο επιβολής-επιλογής που μας έφερε σε αυτήν την Θέση. Από τη μια η επιθυμία μας για εύρεση εργασίας με καλύτερους όρους και από την άλλη η επιταγή του κεφαλαίου για συγκεκριμένου τύπου εργαζομένους και η επιβολή της εργασίας ως το μόνο δρόμο επιβίωσης, αφού μέσω της εργασίας καλύπτουμε το κόστος αναπαραγωγής μας. Κατ’ επέκταση, το κόστος αυτό βαραίνει το κεφάλαιο και επομένως πρέπει να το επωμιστεί.
…Σαμποτάροντας τους ελέγχους και τους αποκλεισμούς
Μια τέτοια παροχή είναι η σίτιση και ως τέτοια αρνούμαστε να μετακυλύεται το κόστος της, με οποιοδήποτε μέσο και πρόφαση, στις πλάτες μας. Επιλέγουμε να σπάμε τον έλεγχο του πάσο μπλοκάροντας έτσι την προσπάθεια αποκλεισμού υποκειμένων που δεν “δικαιούνταί’ την είσοδο σε αυτήν (φοιτητές Πα.Μακ και ν+2, μετανάστριες, άνεργοι, κλπ) ώστε να μην καλλιεργηθεί αυτή η κουλτούρα ελέγχου και διαχωρισμών, που συμβάλλει και στην εγκαθίδρυση αντιτίμου.
Ταυτόχρονα οι σιτιζόμενοι/ες στοιβάζονται σε ουρές καθώς η πάνω λέσχη παραμένει κλειστή και οι διανομές έχουν μειωθεί, με αποτέλεσμα να μειώνεται ο αριθμός των ατόμων που τρώει στην λέσχη. Οι ουρές δεν οδηγούν μόνο σε αυτό αλλά αποτελούν και περαιτέρω υποτίμηση της ζωής μας όχι μόνο σε ένα επίπεδο αξιοπρέπειας αλλά και πρακτικά τα 30-40 λεπτά που χάνουμε, είναι απώλεια ποικίλα αξιοποιήσιμου χρόνου. Εξάλλου η διαχείριση του χρόνου μας σε μεγάλο βαθμό μας επιβάλλεται.
…Ανεξάρτητα από το καθεστώς διοίκησης
Η διοίκηση του ΑΠΘ έχει παραχωρήσει εδώ και κάποια χρόνια τη λέσχη σε catering με πρόσχημα την ελλιπή χρηματοδότηση, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια που λειτουργούσε με εργολαβίες καθαρισμού και φύλαξης (σημαντικό είναι να τονισθεί ότι ακόμα και με το καινούριο καθεστώς, υπεύθυνος για το πώς λειτουργεί η λέσχη είναι ο πρύτανης). Είναι φανερό ότι το κράτος στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης, περικόπτει έξοδα και ιδιωτικοποιεί με εντονότερους ρυθμούς. Με αφορμή αυτό το γεγονός καλλιεργείται ένας μύθος γύρω από το πόσο καλό είναι το δημόσιο πανεπιστήμιο που είχαμε τόσα χρόνια. Με την εμπειρία των τελευταίων χρόνων, δε μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι και το δημόσιο απολύει και εντατικοποιεί εργαζομένους και αποκλείει ανθρώπους από τις δομές πρόνοιας εξίσου καλά με κάποια ιδιωτική επιχείρηση. Το δίπολο που μπαίνει, λοιπόν, ανάμεσα σε δημόσιο ή ιδιωτικό είναι παραπλανητικό, καθώς και στις δυο περιπτώσεις δεν είναι “δικό μας”, δηλαδή δεν το διαχειριζόμαστε εμείς. Το διακύβευμα για εμάς είναι να αποτρέψουμε τη μετακύλιση του κόστους ζωής μας στις πλάτες μας, η οποία τείνει να πραγματοποιηθεί μέσω αποκλεισμών και επιβολής αντίτιμου στη λέσχη, απολύσεων και εντατικοποίησης των εργαζομένων σε αυτή. Αυτό δεν εξασφαλίζεται μονόδρομα με ένα δημόσιο καθεστώς, αλλά με την πίεση που Θα ασκήσουν οι κοινότητες αγώνα μέσα και έξω από τις σχολές.
Συγκέντρωση Τρίτη 10/11 στις 12:30 στο καμαράκι για παρέμβαση στην λέσχη στις 13:00