Πανεπιστήμιο το (/pa.nɛ.pi.ˈsti.mi.ɔ/) : εκπαιδευτικό ίδρυμα που αντιστοιχεί στη βαθμίδα της ανώτατης εκπαίδευσης, όπου διδάσκονται όλες οι επιστήμες, (το κτίριο ή το συγκρότημα κτιρίων που στεγάζουν το ίδρυμα αυτό και το σύνολο των εκπαιδευτικών και των φοιτητών του)
Το πανεπιστήμιο μας παρουσιάζεται ως δρόμος για την ατομική μας ολοκλήρωση και κοινωνική ανέλιξη. Ένας δρόμος που περνάει μέσα από τη συνεχή εξειδίκευση Οι φοιτητές εξειδικευόμαστε αποσκοπώντας σε καλύτερους όρους εργασίας αλλά στο σήμερα τείνει να γίνει προϋπόθεση για την εύρεση της ίδιας της εργασίας. Ταυτόχρονα αυτή ικανοποιεί και την ανάγκη του κεφαλαίου για πιο αποδοτικούς εργαζομένους. Η εξειδικευμένη, και όχι μόνο, εργασία είναι αναγκαία συνθήκη όχι μόνο για εμάς ώστε να ζήσουμε αλλά και για το κεφάλαιο. Εγγυητής αυτής της συνθήκης είναι το κράτος, οι πολιτικές αποφάσεις του οποίου επηρεάζουν και επηρεάζονται διαλεκτικά με τη δραστηριότητα εντός πανεπιστημίου και προχωρούν στην υποτίμηση των ζωών μας. Όλων αυτών που εργάζονται για αυτό ή προετοιμάζονται εντός του ώστε να εργαστούν. Η επίθεση αυτή γίνεται προς όλους μας αλλά εντέχνως μας τίθεται ως ατομικό ζήτημα, στο οποίο όμως δεν μας καλύπτουν οι ατομικές λύσεις.
Η επίθεση που δεχόμαστε εντός πανεπιστημίου (και όχι μόνο) μπορεί να μην την διαβάζουμε στα διάφορα λεξικά ώστοσο την αναγνωρίζουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Απέναντι σε αυτή την καθημερινότητα προσπαθούμε να απαντάμε με συλλογικούς όρους καθώς δεν αντέχουμε άλλο τα αφηγήματα για καριέρα και κοινωνική ανέλιξη που μας πλασάρονται. Ασφυκτιούμε στους ατομικούς δρόμους που μας τίθενται και ως έναν βαθμό περπατάμε, όχι γιατί το ακούμε στις κομματικές γραμμές των διάφορων παρατάξεων, αλλά γιατί βλέπουμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας να ικανοποιούνται μέσα από τις κοινότητες αγώνα με αυτούς και αυτές που βιώνουν αυτή την επίθεση στην καθημερινότητά τους. Μια τέτοια κοινότητα αγώνα και συνάντησης αντιλαμβανόμαστε και το αυτόνομο σχήμα μέσα στην οποία συγκροτούμαστε ως φοιτήτριες καθώς, ανεξάρτητα με το πόσο φοιτητές νιώθουμε, ένα μεγάλο κομμάτι της υποτίμησής μας (και η εναντίωση σε αυτή) περνά μέσα από αυτή την ταυτότητα. Όπως πολλές φορές επαναλαμβάνουμε στα κείμενά μας μέσα σε αυτή τη κοινότητα συναντιόμαστε με αδιαμεσολάβητους όρους, όχι από κάποια εμμονή αλλά επειδή θέλουμε να βρισκόμαστε με ίσους όρους μακριά από συμπεριφορές και ρόλους που μας καταπιέζουν στην καθημερινότητά μας. Πέρα από κάθε είδους πρωτοπορία, λοιπόν, όχι επειδή δεν έχουμε βρει το κατάλληλο πολιτικό πρόγραμμα για να ακολουθήσουμε αλλά επειδή δεν πιστεύουμε στις έτοιμες λύσεις. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι μέσα από τις μικρές και μεγάλες μας αρνήσεις, μέσα από τις συντροφικές μας σχέσεις (και μέσα από αυτές που θα χτίσουμε στο μέλλον) μπορούμε να βρούμε εκείνους τους τρόπους που θα απαντήσουν στις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και θα δούμε πέρα από αυτές. Ή καλύτερα να εφεύρουμε τις διαδρομές που θα ξεπεράσουν μια για πάντα αυτό το σάπιο κόσμο.