Μικροφωνική συγκέντρωση αλληλεγγύης στις καταλήψεις, Παρασκευή 7/6 στις 20:00 Σβώλου με Γούναρη
ΜΕ ΤΟ «ΑΣΦΑΛΕΙΑ» ΕΝΝΟΟΥΝ ΒΙΑ
ΜΕ ΤΟ «ΤΑΞΗ» ΕΝΝΟΟΥΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ «ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΟΜΙΑΣ» ΕΝΝΟΟΥΝ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ
Πριν δύο μέρες η Ελληνική αστυνομία χτυπάει ξανά την κατάληψη Ζιζάνια στην Αθήνα, εκκενώνοντας την για μία ακόμη φορά. Λίγες μέρες πριν εκκενώνεται το ελευθεριακό στέκι Primavera, εντός του campus του ΑΠΘ. Λίγες εβδομάδες πριν η κοσμητεία της ΣΘΕ κατεδαφίζει τους τοίχους του στεκιού στο μαθηματικό, πρακτικά εκκενώνοντας το. Μπορούμε να συνεχίσουμε και να μιλήσουμε για την εκκένωση της κατάληψης στην ΝΟΠΕ Αθήνας, η οποία έγινε στα πλαίσια του παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης ενάντια στην γενοκτονία των παλαιστινίων. Ή να μιλήσουμε για την κατάληψη Rosa Nera στα χανιά, η οποία εκκενώθηκε και βεβηλώθηκε από τους μπάτσους οι οποίοι κατούρησαν και έχεσαν πάνω σε κρεβάτια, ρήμαξαν την βιβλιοθήκη της και πέταξαν κοπριές ζώων εντός της. Ή να πούμε για την εκκένωση της ΣΘΕ του ΑΠΘ, μία κατάληψη με απόφαση φοιτητικών συλλόγων που εκκενώθηκε με 49 συλλήψεις. Παρόλο που η λίστα φαίνεται να μην τελειώνει ποτέ, όλα αυτά τα περιστατικά συνέβησαν μέσα σε λίγους μήνες. Αξίζει λοιπόν να αναρωτηθούμε… γιατί επιλέγει το κράτος να κάνει μία τόσο ευθεία και ανακοινωμένη επίθεση στις καταλήψεις; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πρέπει πρώτα να ψηλαφήσουμε το ρόλο που έχουν οι καταλήψεις για το κίνημα και τον κοινωνικό ανταγωνισμό.
Αρχικά, οι καταλήψεις δεν είναι απλά εναλλακτικοί χώροι διασκέδασης που μπορείς να πιείς μπύρα πιο φθηνά ούτε είναι μόνο χώροι συγκρότησης κάποιας ιδεολογίας (αναρχική / ελευθεριακή / κομμουνιστική). Προβάλλοντας μόνο συγκεκριμένες από τις πτυχές των καταλήψεων όπως η χρηστικότητα τους, ή η πολιτική τους αξία, μυστικοποιείται η σημαντικότερη τους πτυχή: η σύνδεση τους με το κοινωνικό πεδίο, η οποία είναι μία σύνθετη και πολυεπίπεδη διαδικασία. Πολλές φορές γίνεται η προσπάθεια από τα ΜΜΕ να παρουσιαστούν οι καταλήψεις ως τομή διαχωρισμού της κοινωνίας: από τη μία οι νομοταγής πολίτες, οι «καλοί» φοιτητές και από την άλλη οι μειοψηφίες, οι βάνδαλοι, τα «παράνομα στοιχεία» κλπ. Μέσα από αυτό το άγχος του κράτους να υψώσει τείχη ανάμεσα στην κοινωνία και στα πιο ριζοσπαστικά και αγωνιζόμενα κομμάτια της, φαίνεται και ο πραγματικός τους ρόλος: Να αποτελέσουν δηλαδή σημείο συνάντησης και ζύμωσης των ατόμων αλλά και κοινωνικοποίησης των αγώνων. Οι καταλήψεις δίνουν την δυνατότητα στους καταληψίες φοιτητές να έρθουν σε επαφή με απεργούς εργαζόμενους και αντίστροφα, βοηθούν την τέχνη να έρθει σε διάδραση με την πολιτική, επιτρέπουν στα άτομα να μελετήσουν την πολιτική θεωρία αλλά και να την παράξουν. Αποτελούν μία έμπρακτη κριτική στο κεφάλαιο, την ιδιοκτησία, τους έμφυλους ρόλους, την ετεροκανονικότητα και πολλές άλλες πτυχές του συστήματος στο οποίο ζούμε και το οποίο προσπαθούμε να ξεπεράσουμε.
Με λίγα λόγια, οι καταλήψεις αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής αναπαραγωγής του ανταγωνιστικού κινήματος, και για αυτό το λόγο το κράτος ξέρει πολύ καλά τι κάνει όταν τις χτυπάει. Προσπαθεί δηλαδή να καταστείλει όχι μόνο την πολιτική δράση αυτή καθ’ αυτή, αλλά και τις ρίζες της. Θέλει να επιβάλλει με τη βία την σιωπή, να σωπάσει δηλαδή κάθε φωνή που εναντιώνεται στο κεφάλαιο και σε ότι αυτό συνεπάγεται: ανθρώπινη υποτίμηση, εκμετάλλευση, πατριαρχία, βία και κοινωνικός κανιβαλισμός. Εμείς θέλουμε να είμαστε πάντα με την πλευρά της ζωντάνιας, της συλλογικοποίησης, της αλληλεγγύης και των αγώνων. Γι’ αυτό και τώρα, όπως πάντα στεκόμαστε αλληλέγγυα στις εκκενωμένες καταλήψεις.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ