Σε μια καθημερινότητα που κάποιες περισσεύουν
Στην πόλη της Θεσσαλονίκης, μέσα από σειρά αγώνων των τελευταίων δεκαετιών, έχει κατακτηθεί στη λέσχη του ΑΠΘ η δυνατότητα άνθρωποι που το χρειαζόμαστε να έχουμε προσβαση σε φαγητό χωρίς να αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε σε δομές φιλανθρωπίας/ελεημοσύνης ή/και επαιτείας του δήμου ή της εκκλησίας. Το τελευταίο διάστημα η διοίκηση του ΑΠΘ επιχειρεί άλλη μια φορά να μας πετάξει έξω. Σύμφωνα με τα λόγια της: “Η διοίκηση της Π.Φ.Λ. […] καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για τη δωρεάν και ποιοτική σίτιση των φοιτητών του Α.Π.Θ. σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία. “…
Σύμφωνα, λοιπόν, με την κείμενη νομοθεσία, όχι μόνο αποκλειόμαστε, αλλά πρόσβαση στη δωρεάν σίτιση δεν έχουν ούτε καν όλοι οι φοιτητές/φοιτήτριες του ΑπουΘου, αφού στη λέσχη μπορούν να τρώνε μόνο όσοι βρίσκονται εντός του χρονικού ορίου σπουδών και των οικονομικών κριτηρίων που το ίδιο το πανεπιστήμιο θέτει.
Οι ν+2, όσες χρειάστηκαμε λίγο περισσότερο χρόνο για το μεταπτυχιακό ή το διδακτορικό από όσο προβλέπεται / οι άνεργες / οι μετανάστ(ρι)ες / όσοι στα χαρτιά κρίνεται ότι δεν το έχουν ανάγκη, αλλά στην οικογενειακή θαλπωρή δεν βρήκαμε χώρο / όσες κατάγονται από τη Θεσσαλονίκη και παραμένουν σε αυτήν, αλλά επιλέξαμε/αναγκαστήκαμε να μείνουμε μόνες / ή γενικότερα όσοι και όσες δεν ανήκουν στην φοιτητική κοινότητα των “συναδέλφων”, αποκλείονται, βάσει πάντα της κείμενης νομοθεσίας.
Οι δικές μας ανάγκες και η ικανοποίησή τους, δεν συμβαδίζουν με την τήρηση ούτε της κείμενης αλλά και καμίας επικείμενης νομοθεσίας, αφού ό,τι για αυτούς είναι κριτήριο γραμμένο σε χαρτί, σε εμάς μεταφράζεται ως άλλο ένα πρόβλημα που καλούμαστε να λύσουμε μόνες μας. Εκεί λοιπόν που τέτοια ζητήματα τίθενται ατομικά, επιλέγουμε να τα αντιμετωπίζουμε συλλογικά, να συναντιόμαστε και να ψάχνουμε από κοινού τις αρνήσεις σε αυτά. Είτε με πάσο, είτε με κάρτα σίτισης, ο έλεγχος στη λέσχη, με πρόφαση την ασφάλεια των φοιτητ(ρι)ών, εφαρμόζει στην πράξη και αναπαράγει αποκλεισμούς, προσπαθώντας να τους παγιώσει ως κομμάτι της καθημερινότητας.
Εναντιωνόμαστε στους ελέγχους και τις τραμπούκικες συμπεριφορές.
Στεκόμαστε δίπλα στους εργαζόμενους, μαζί να αγωνίστουμε για καλύτερες εργασιακές συνθήκες.
Οργανωνόμαστε για συνεχή αγώνα διεκδίκησης, μέχρι να τρώμε στη λέσχη όσες κ όσοι το επιθυμούμε και το έχουμε ανάγκη, ποιοτικά και μακριά από λογικές συσσιτίου.
Συνεχίζουμε τους αγώνες για να απαιτήσουμε τα αυτονόητα (εστίαση, συγγράμματα, μεροκάματα, ανθρωπινοι όροι ζωής)
ενάντια σε όλα αυτά που μας κάθονται στο στομάχι