Πολλές φορές δημιουργείται η πεποίθηση ότι οι «φοιτητές» είναι a priori το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας, που σηκώνει τα κινήματα και είναι «πρωτοπόρο» στους αγώνες. Είναι λάθος να αντιλαμβανόμαστε το φοιτητικό σώμα ως ένα ομοιογενές μείγμα. Οι φοιτητές δεν είναι ούτε προλετάριοι, ούτε προνομιούχοι, αντιθέτως είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας που περιέχει ταξικές συγκρούσεις εντός του, όπως υπάρχουν και εκτός του. Μέσα σε αυτό υπάρχει μια μεγάλη μάζα φοιτητριών που αγωνίζονται, ωστόσο αν κοιτάξεις γύρω σου σε μια αίθουσα, θα καταλάβεις γρήγορα ότι υπάρχουν και ρουφιάνοι, γλείφτες, καριερίστες, και κάποιοι από αυτούς συσπειρώνονται στην ΔΑΠ. Μερικοί υπερασπίζονται το συμφέρον τους ως πλούσιοι, ενώ άλλοι είναι απλά γλείφτες των αφεντικών και προδότες της τάξης μας.
Δεν θα υπερασπιστούμε λοιπόν σε καμία περίπτωση το δικαίωμα τους στην ελευθερία του λόγου. Ο φιλελευθερισμός λέει ότι όλοι έχουν το ίδιο δικαίωμα στην έκφραση, εμείς ωστόσο δεν μιλάμε για δικαιώματα. Την δυνατότητα μας να εκφραζόμαστε, την έχουμε κερδίσει με αγώνες, και επίσης ο καταπιεστής και ο καταπιεζόμενος δεν θα μπορέσουν ποτέ να εκφραστούν ισότιμα, αλλά μόνο να συγκρουστούν. Σε αυτά τα πλαίσια, αφισοκολλήσαμε έναν δήθεν «τοίχο της ΔΑΠ» με την αφίσα μας, για να δώσουμε αυτό το μήνυμα. Ακολουθεί το κείμενο της αφίσας:
Ο μύθος του αιώνιου, “χαλαρού” φοιτητή καταρρέει. Η στερεοτυπική εικόνα της ξέγνοιαστης φοιτητικής ζωής δίνει τη θέση της σε μια καθημερινότητα που γίνεται όλο και πιο εντατικοποιημένη και επισφαλής, αφού οι επιθέσεις στον μισθό μας, είτε αυτές παίρνουν τη μορφή περαιτέρω υποτίμησης της εργατικής μας δύναμης, ανατιμήσεων σε βασικά προϊόντα ή περικοπών στις φοιτητικές παροχές γενικεύονται.
Για να ανταπεξέλθουμε στις συνθήκες αυτές, οδηγούμαστε σε σκατοδουλειές. Δουλειές υποτιμημένες, χωρίς ένσημα, δώρα, επαρκή μισθό. Δουλειές όπου το αφεντικό μάς θεωρεί αναλώσιμα και είναι έτοιμος να πάρει την επόμενη φοιτήτρια που θα κακοπληρώνει και θα κακομεταχειρίζεται. Δουλειές στα νησιά στο peak της σεζόν, όπου καλά περνάνε μόνο οι τουρίστες όσο εμείς δουλεύουμε με 4€/ώρα, 10ωρο, μες τον ήλιο και μένουμε σε μία τρύπα με υγρασία και άλλους 10 εργαζόμενους στην ίδια κατάσταση. Δουλειές που μας αφήνουν πτώματα χωρίς προσωπική ζωή, ενώ μετά τη βάρδια πρέπει να διαβάσουμε, γιατί – μην ξεχνιόμαστε – είμαστε και φοιτήτριες.
Τελικά όμως… τι σκατά είμαστε; Όταν δεν φτάνουν τα λεφτά και φεύγουμε σεζόν είμαστε φοιτητές που δουλεύουν σεζόν; Όταν προσπαθούμε να πάρουμε πτυχίο μπας και ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο της σκατοδουλειάς είμαστε εργαζόμενες που σπουδάζουμε; Μάλλον οι δύο ταυτότητες συγκρούονται… και μάλλον δεν επικρατεί καμία. Γιατί από ότι φαίνεται δουλεύουμε για να μπορούμε να σπουδάσουμε, αλλά δεν προλαβαίνουμε να σπουδασουμε γιατί δουλεύουμε.
Το πρωί σχολή… το βράδυ δουλειά… σκατά στα χρόνια τα φοιτητικά
