. . . με αφορμή την απεργία διοικητικών υπαλλήλων και τη συνέλευση πολυτεχνικής σχολής.
Σήμερα με πρωτοβουλία της κοσμητείας κληθήκαμε να συμμετάσχουμε σε μία συνέλευση με αντικείμενο την διαθεσιμότητα των διοικητικών υπαλλήλων. Είναι σχεδόν αστείο να περιμένουμε οποιαδήποτε κοσμητεία, αλλά και οποιαδήποτε πρυτανεία ή συμβούλιο διοίκησης, να στήσουν κάποιο κοινό αγώνα μαζί μας ή με τους εργαζόμενους σ’ αυτό το πανεπιστήμιο, ό,τι και να ισχυρίζονται σε αυτές τις μακροσκελείς ανακοινώσεις υπεράσπισης.
π ά ν τ α γ ε λ α σ τ έ ς , α λ λ ά ό χ ι γ ε λ α σ μ έ ν ε ς
Γιατί, δεν ξεχνάμε τις “αγωνιστικές” φανφάρες της διοίκησης πέρσι τέτοιο καιρό για τους εργολαβικούς υπαλλήλους. Δεν ξεχνάμε ότι η κοσμητεία που καλεί αυτή την συνέλευση, είναι η ίδια κοσμητεία που πρωτοστάτησε στο σαμποτάζ της απεργίας των εργολαβικών και που τελικά κάλεσε την αστυνομία να τους συλλάβει, είναι η ίδια κοσμητεία που συμμετέχει στο ΔΣ της λέσχης και εκβιάζει μήνες τώρα τους εργαζόμενους εκεί, στέλνοντας τους φέτος το καλοκαίρι στο ταμείο ανεργίας (ενώ αυτόν τον καιρό σχεδιάζει και την συνολική παραχώρηση της λέσχης σε εταιρεία catering) και είναι η ίδια κοσμητεία που πέρσι ξεκίνησε να κλειδώνει το πολυτεχνείο τα σαββατοκύριακα αποφασίζοντας να αφήσει όλες και όλους μας απ’ έξω, γιατί μάλλον γι’ αυτήν ο,τιδήποτε μας κάνει να βρισκόμαστε εκτός μαθημάτων πρέπει να σταματήσει. Γιατί μάλλον για την κοσμητεία, εμείς περισσεύουμε.
Εμείς που βρισκόμαστε σε αγώνες εντός του πανεπιστημίου για να βρούμε χώρο και χρόνο να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας, να συλλογικοποιήσουμε τις αρνήσεις μας. Που βλέπουμε το πανεπιστήμιο όχι σαν “ναό της γνώσης” αλλά σαν αυτό που είναι: ένας μηχανισμός πειθάρχησης και ένας χώρος όπου αγοράζεται και πωλείται εκπαίδευση, πατέντες και έρευνες, ένας χώρος που εκμεταλλεύεται την άμισθη εργασία των μεταπτυχιακών και διδακτορικών και ρίχνει στην επισφάλεια της εργολαβίας ή στο ταμείο ανεργίας εκατοντάδες εργαζόμενους.
ν α α ν τ ι σ τ έ κ ε σ α ι , κ ά ν ε έ ν α β ή μ α κ ι ε σ ύ
Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων στο ΑΠΘ επιθυμούμε να γίνει και δικός μας αγώνας, γιατί νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στην ίδια όχθη με αυτούς, απέναντι στα τωρινά και μελλοντικά αφεντικά μας. Όπως κοντά μας νιώθουμε τους απολυμένους εργολαβικούς και τους εργαζόμενους της λέσχης που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει, τις φοιτήτριες που θα αποκλειστούν φέτος από τη λέσχη και τους μετανάστες που αποκλείστηκαν πέρσι, όλους αυτούς που αναγκάζονται να δουλεύουν μαύρα παράλληλα με τις σπουδές τους και όσες παραμένουν άνεργες. Γιατί έχουμε κοινές ανάγκες που θέλουμε να ικανοποιήσουμε βρίσκοντας ο ένας την άλλη και χτίζοντας κοινούς αγώνες.
Και ακριβώς επειδή αισθανόμαστε αυτόν τον αγώνα δικό μας, θέλουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας και τους προβληματισμούς μας για το πως διεξάγεται. Θέλουμε να συμμετάσχουμε ισότιμα, ώστε να κυκλοφορήσει και να δυναμώσει αυτός ο αγώνας μακριά από τις συνήθεις συνδικαλιστικές τακτικές που έχουν οδηγήσει τον τελευταίο καιρό τόσες απεργίες στην ήττα, μακριά από λογικές που στηρίζουν “το πανεπιστήμιο μας”, μακριά από όνειρα για κάθε είδους σωτήρες, αλλά πατώντας στα πόδια μας και κοιτώντας όλους αυτούς κι αυτές που αγωνίζονται τώρα στα μάτια.
εικοσιτρείς ενάτου δυοχιλιάδεσδεκατρία | πρώτη προσπάθεια επικοινωνίας σκεπτικών
με αφορμή την απεργία διοικητικών υπαλλήλων και τη συνέλευση πολυτεχνικής σχολής
jpeg #2 download: πάντα γελαστές, αλλά όχι γελασμένες
