“Σε μία κοινωνία που έχει καταργήσει την κάθε περιπέτεια, η μόνη περιπέτεια που μένει είναι η κατάργηση αυτής της κοινωνίας.”
Γραμμένο σε έναν τοίχο στο Παρίσι, τον Μάη του ‘68
Στις 6 Δεκεμβρίου, 112 άτομα συνελήφθησαν από την αστυνομία και πέρασαν το βράδυ τους στη ΓΑΔΘ, για να οδηγηθούν την επόμενη μέρα στην εισαγγελία. Το έγκλημα τους; Το γεγονός ότι αποφάσισαν να σπάσουν τον φόβο, να συναντηθούν με φίλες και συντρόφια, να κατέβουν στην πορεία της επετείου της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου και να αντισταθούν στην ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν. Όπως και κάθε άλλη φορά, το σύστημα για να δικαιολογήσει τον αυταρχισμό του διαστρεβλώνει την πραγματικότητα ώστε αυτή να ταιριάζει με το καθεστώς καταστολής και φόβου που επιβάλλει. Τα ΜΜΕ έγραψαν περί «διατάραξης κοινής ειρήνης, κατασκευής και κατοχής εκρηκτικών υλών, απόπειρας επικίνδυνης σωματικής βλάβης κατά υπαλλήλου κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας του, προσβολής συμβόλων ή τόπων ιδιαίτερης εθνικής ή θρησκευτικής σημασίας, φθοράς, παράβασης Νομοθεσίας περί εξαρτησιογόνων ουσιών, περί όπλων και παράβασης Νομοθεσίας περί φωτοβολίδων και πυροτεχνημάτων». Αυτή η περιγραφή δημιουργεί την εικόνα μιας γαμάτης κατάστασης, η οποία ωστόσο δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα της Παρασκευής. Εκείνη τη μέρα η μοναδική βία που ασκήθηκε ήταν αυτή των μπάτσων, οι οποίοι εγκλώβισαν όσους περισσότερους διαδηλωτές μπορούσαν και συνελάμβαναν σαν λυσσασμένοι όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Τελικά οι κατηγορίες που αποδόθηκαν ήταν η «διατάραξη κοινής ειρήνης» και η «απείθεια» πράγμα εξωφρενικό δεδομένου τις μαρτυρίες και το φωτογραφικό υλικό από την πορεία. Δεν θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες, αλλά και ούτε θα κάνουμε επίκληση στην «ειρηνικότητα». Το λέμε ξεκάθαρα: δεν υπάρχει «δικαιολογημένη» επίθεση μπάτσων σε πορεία, κάθε τέτοια επίθεση επικαλείται την αποκατάσταση της «κοινής ειρήνης» και της «κανονικότητας», οπότε ας δούμε λοιπόν ποια είναι αυτή η «κανονικότητα» τους και ποια η «ειρήνη» τους.
Για να κατανοήσουμε την επίθεση των μπάτσων στην πορεία πρέπει να κάνουμε ένα zoom out και να δούμε συνολικά την εικόνα της πόλης αυτές τις μέρες. Τα μαγαζιά στο κέντρο γεμίζουν με στολίδια και λαμπάκια, το μετρό γίνεται δωρεάν για να αυξηθεί η διέλευση και η κατανάλωση, τα πανάκριβα εμπορεύματα κυκλοφορούν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, τα αφεντικά είναι έτοιμα να επιβάλλουν τις εργαζόμενες σε αυτή τη φιέστα εκμετάλλευσης και κατανάλωσης. Όλοι βρίσκονται στα πόστα τους, όλα είναι «κανονικά» και λειτουργούν ρολόι… όλα εκτός από ένα. Αναφερόμαστε φυσικά στα χιλιάδες άτομα που έσπασαν αυτή τη κανονικότητα, κατέκλυσαν τους δρόμους της πόλης φωνάζοντας συνθήματα. Τα συνθήματα αυτά, έβγαλαν στην φόρα όλα όσα το σύστημα κρύβει πίσω από την βιτρίνα της «κοινής ειρήνης» του: την εμπλοκή του στον πόλεμο, τις δολοφονίες ρομά και μεταναστών, την κρατική βία, την μισθωτή εκμετάλλευση. Σε μία τέτοια κατάσταση, από την οπτική γωνία του κράτους, η επίθεση στην πορεία όχι απλά ήταν δικαιολογημένη… ήταν απαραίτητη. Έπρεπε οπωσδήποτε να καταστείλουν οτιδήποτε θα αμφισβητούσε την καπιταλιστική ειρήνη. Έτσι λοιπόν, όσο το κράτος θα προσπαθεί να επιβάλλει την ησυχία, εμείς θα φωνάζουμε. Όσο προσπαθεί να μας κάνει να φοβηθούμε, εμείς θα σπάμε αυτόν το φόβο συλλογικά. Γι’ αυτό καλούμε στην πορεία ενάντια στον φόβο και την καταστολή, την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου, και στεκόμαστε δίπλα στα 112 συλληφθέντα στις 18 Δεκεμβρίου στην συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια.
Αυτόνομη Παρέμβαση στους Ηλεκτρολόγους και τους Μηχανολόγους