ΠΡΩΤΗ ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΠΗΜ ΠΕΜΠΤΗ 13/10 15:00 ΑΙΘ.Α2 ΗΛ-ΜΗΧ
Ο βασικός ρόλος του πανεπιστημίου μέσα στην κοινωνία είναι να εκπαιδεύει εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, ενώ ταυτόχρονα παράγει γνώση (μέσω ερευνητικών προγραμμάτων, διπλωματικών) για να ικανοποιήσει την ανάγκη του κεφαλαίου για νέα πεδία κερδοφορίας. Κάτω από αυτό το πρίσμα, η επιστήμη μόνο ουδέτερη δεν θα μπορούσε να είναι. Αντιθέτως, καθορίζεται κατά κύριο λόγο από τις ανάγκες του κεφαλαίου και, δευτερευόντως, από τις διάφορες κινήσεις που αντιστέκονται σε αυτό. Το πανεπιστήμιο, δηλαδή, αποτελεί έναν από τους βασικούς θεσμούς για την συνέχιση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, καθώς δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τον καταμερισμό της εργασίας.
Αυτός ο ρόλος διαχρονικά συγκαλύπτεται από την υποτιθέμενη ενότητα της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπου όλοι έχουμε “κοινά συμφέροντα”. Δεν είναι όμως τίποτα άλλο, από μία δημοκρατική-διαταξική κοινότητα στην οποία εξορισμού ο καθένας μας επιδιώκει μόνο το ατομικό του συμφέρον. Στην ουσία, μας καλεί σε περαιτέρω πειθάρχηση στις ανάγκες του κεφαλαίου, καλλιεργώντας ελπίδες και ονειρώξεις για επαγγελματική και κοινωνική ανέλιξη. Σπουδάζουμε με σκοπό την απόκτηση ατομικού κεφαλαίου (πτυχίο, μεταπτυχιακό), ώστε να είμαστε συνεχώς απασχολήσιμοι στην αγορά εργασίας και να μπορέσουμε απλά να εργαστούμε στο μέλλον, όσο και αν επικρατεί η ψευδαίσθηση των σπουδών ως ελεύθερη επιλογή για την επίτευξη μιας ιδεαλιστικής μόρφωσης.
Το πανεπιστήμιο δεν βρίσκεται μέσα σε μια γυάλα στην οποία το σύνολο της επιστημονικής κοινότητας συναντιέται με ίσους όρους αλλά μέσα του αναπαράγει το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων. Αποτελεί, δηλαδή, ένα ακόμα πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού στο οποίο ο καθένας ανάλογα από τη θέση που βρίσκεται έχει διαφορετικά συμφέροντα.
Αυτό τον ανταγωνισμό τον βιώνουμε καθημερινά στους αποστειρωμένους διαδρόμους όπου, αντί να συναντιόμαστε, τρέχουμε βιαστικά από την μια αίθουσα στην άλλη μπας και πιάσουμε θέση, καθώς λεφτά δεν υπάρχουν για παραπάνω αίθουσες και καθηγητές, αλλά για περισσότερους φύλακες και κλειδαριές. Είμαστε εμείς που βιώνουμε κάθε μέρα την περαιτέρω (αυτό)εντατικοποίησή μας για να τελειώσουμε γρηγορότερα την σχολή καθώς όσο δεν μας περισσεύουν τα λεφτά τόσο μεγαλώνει το κόστος φοίτησής μας. Μία αύξηση που την βλέπουμε καθημερινά στη λέσχη, που οι μερίδες μικραίνουν και η ποιότητα χειροτερεύει, στον ΟΑΣΘ που η τιμή του εισιτηρίου και ο έλεγχος συνεχώς αυξάνονται, στην σχολή που τα έξοδα για εξοπλισμό και σημειώσεις γίνονται όλο και περισσότερα. Αυτό είναι μία υποτίμηση της καθημερινότητάς μας η οποία δεν εκφράζεται μόνο με υλικούς όρους αλλά και με την απουσία ελεύθερου χρόνου. Ο χρόνος που διαθέτουμε δεν φτάνει για τίποτα άλλο πέρα από την ανάπτυξη της εργατικής μας δύναμης αντί να τον αξιοποιούμε για να χτίζουμε σχέσεις και να συζητάμε τα ζητήματα που μας απασχολούν. Συντροφικές σχέσεις, όχι με σκοπό την αυτοδιαχείριση της μιζέριας, αλλά για να κινηθούμε ανταγωνιστικά απέναντι στην εκμετάλλευση που βιώνουμε. Για να δομήσουμε κοινότητες αγώνα για την ικανοποίηση των αναγκών μας ενάντια στην περαιτέρω υποτίμηση της ζωής μας.
Αυτές οι ανάγκες και οι προβληματισμοί, προκύπτουν από την κοινωνική μας θέση. Έτσι, η κοινή βάση πάνω στην οποία συγκροτούμαστε είναι η φοιτητική μας ταυτότητα (και η κριτική σε αυτήν) και τα θέματα που μας απασχολούν προκύπτουν από τις ανάγκες μας, όχι από κάποια πολιτική ατζέντα η οποία βασίζεται σε μια ιδεολογία και στην πραγμάτωση ενός τελικού σκοπού. Αντίθετα, χτίζουμε αδιαμεσολάβητες κοινότητες αγώνα στις οποίες τα περιεχόμενα και η εμβάθυνσή τους πηγάζουν από εμάς, ενώ οι αποφάσεις λαμβάνονται με συνδιαμόρφωση. Επιλέγουμε να λειτουργούμε αντιιεραρχικά, ώστε η καθεμία από εμάς να νιώθει την συνέλευση δικιά της και να εκφράζει τις ανάγκες και τις επιθυμίες της μέσα σε μια δομή, όπου η έννοια των ειδικών συνδικαλιστών δεν υφίσταται.
Αυτόνομη Παρέμβαση στους Ηλεκτρολόγους-Μηχανολόγους
aphm.espivblogs.net
pdf download: κείμενο ανοιγματος-ΑΠΗΜ